Copernicus gezegenleri ve yıldızları ölçtü ve gözlemledi. Düzinelerce başka gök bilimcinin gözlemlerini topladı, derledi ve karşılaştırdı.
Bunu yaparken Copernicus, dünya’nın evrenin merkezinde hareketsiz oturduğuna ve gezegenlerin, güneşin ve yıldızların etrafında döndüğüne dair 2000 yıllık bir inanca meydan okudu. Çalışmaları, çevremizdeki evreni ve modern astronomiyi anlamamızın başlangıç noktasını temsil ediyor.
Aynı zamanda bilimsel gözlemi bilimsel bir teorinin gelişimi için temel olarak kullanan ilk kişiydi. (Onun zamanından önce mantık ve düşünce teorinin temeli olmuştu.) Böylece Kopernik hem modern astronomi alanını hem de modern bilimsel yöntemleri başlattı.
1499’da Copernicus İtalya’nın Bologna Üniversitesi’nden mezun oldu, Katolik Kilisesi’nde rahip olarak görevlendirildi ve amcası Piskopos Waczenrode için Frauenburg Katedrali’nde çalışmak üzere Polonya’ya döndü. Copernicus Katedral Kulesi ilk verilen oda çok Astronomi ölçümleri devam etmesi içindi.
O zamanlar insanlar hala Yunan bilim adamı Ptolemy tarafından 1500 yıldan daha önce yaratılmış bir evren modeline inanıyorlardı. Ptolemy‘ye göre, dünya evrenin merkeziydi ve hiç hareket etmedi. Güneş ve gezegenler dünya’nın etrafında büyük daireler çizerken, uzak yıldızlar uzayın büyük küresel kabuğuna tünemişlerdi. Ancak gezegenlerin hareketinin dikkatli bir şekilde ölçülmesi Ptolomy’nin modeline uymuyordu.
Böylece gök bilimciler, Ptolemy‘nin daire evrenini, daireler veya epi-daireler içine daha fazla daire ekleyerek değiştirdiler. Model şimdi, her gezegenin, o gezegenin dünya etrafındaki büyük yörünge çemberi boyunca yuvarlanan küçük bir daire (epi-daire) boyunca ilerlediğini iddia etti. Yüzyıldan sonra, bu modeldeki hatalar bile gittikçe daha belirgin hale geldi. Modele daha fazla epi-daire eklendi, böylece gezegenler epi-daireler içinde epi-daireler boyunca hareket etti.
Copernicus, Ptolemy‘nin ölçümlerini geliştirmek ve umarım bazı epi-çevreleri ortadan kaldırmak için “modern” (on altıncı yüzyıl) teknolojiyi kullanmayı umuyordu.
Neredeyse 20 yıl boyunca Copernicus, her gece gezegenlerin konumunu özenle ölçtü. Ancak bulgu tabloları Ptolemy’nin modelinde hala bir anlam ifade etmiyordu.
Yıllar geçtikçe Copernicus, gezegenlerin hareketinin başka bir hareketli gezegenden nasıl görüneceğini merak etmeye başladı. Bu fikre dayanan hesaplamaları gezegenlerin gerçek hareketlerini daha doğru tahmin ettiğinde, dünya hareket ederse gezegenlerin hareketinin nasıl görüneceğini merak etmeye başladı. Hemen, bu kavramın mantığı belirginleşti.
Her gezegen, bir yıl boyunca dünya’dan farklı zamanlarda farklı mesafelerde ortaya çıktı. Copernicus bunun, Dünya’nın gezegenlerin dairesel yollarının merkezinde yer alamayacağı anlamına geldiğini fark etti.
20 Yıllık gözlemlerden, sadece güneşin bir yıl boyunca görünür boyutta değişmediğini biliyordu. Bu, Dünya’dan güneş’e olan mesafenin her zaman aynı kalması gerektiği anlamına geliyordu. Eğer dünya merkezde değilse, o zaman güneş olmalıydı. Güneş’i evrenin merkezine yerleştirip dünya’nın etrafında yörüngeye sahip olsaydı, tüm epi-çevreleri tamamen ortadan kaldırabileceğini ve bilinen gezegenlerin güneş’in etrafındaki basit çevrelerde dolaşmasını sağlayabileceğini çabucak hesapladı.
Ama Copernicus‘un evrenin yeni modeline inanan var mı? Bütün dünya ve özellikle de tüm güçlü Katolik Kilisesi, Dünya merkezli bir evrene inanıyordu.
Kiliseden intikam alma korkusuyla, Copernicus yaşamı boyunca bulgularını serbest bırakmaya cesaret edemedi. 1543’te halka açıldılar ve o zaman bile Kilise, gökbilimciler ve üniversiteler tarafından sürekli olarak küçümsendiler ve alay edildiler. Son olarak, 60 yıl sonra, önce Johannes Kepler ve sonra Galileo Galilei, Kopernik’in haklı olduğunu kanıtladı.
Güneşin içine yaklaşık bir milyon Dünya sığabilir. Ama bu yavaş yavaş değişiyor. Her saniye yaklaşık 4,5 kilo güneş ışığı dünya’ya çarpıyor.
